ابراهیم عباسی، روزنامه‌نگار و فعال اجتماعی؛ در نگاه اول چند روستا و مردم ساکن در آنها از دیرباز تا کنون دیده می شوند، اما بررسی ها نشان می دهد بسیاری از منازل و زمین ها توسط اهالی شهرستان های جنوبی ، شرقی و غربی و حتی بوشهر و هرمزگان خریداری شده و منتظر الحاق به شیراز و گران شدن املاک هستند .
الحاق روستا به شهر فقط یک کاغذ پاره نیست ،هم زمان با الحاق مطالبه گری ها از زیر ساخت تا امکانات رفاهی معادل سایر نقاط شهری شروع می شود .
حداقل بیش از یکصد سال طول کشیده تا شهر شیراز به زیرساخت‌های فاضلاب آب ،گاز ،برق،تلفن،شبکه های تلفن همراه ،بی سیم ،راههای دسترسی ،مبلمان شهری ،موسسات آموزشی ،بهداشتی درمانی ،مذهبی و ….دسترسی پیدا کرده است . این در حالی است که هنوز هم در بسیاری از نقاط ،از بافت تاریخی گرفته تا شهرک های غربی جنوبی شرقی از امکانات بسیاری محرومند .
بخش اعظمی از تلاشهای شهرداری شیراز در راستای رفع نیازها و ساماندهی راهها و ابنیه و تاسیسات و … هنوز به پایان نرسیده و اکنون مجموعه ای با جمعیت بیش از ۲۰۰هزار نفر اگر یکباره به شهر ملحق شود با چه فضایی روبرو خواهیم بود ؟
رفع مشکلات مردم به ویژه در روستاها، وظیفه دولت و حق مردم است ،از روستاهای دورافتاده تا همین مناطق مجاور شیراز ،اما الحاق این حجم از روستا با شرایط فعلی فقط در صورتی امکان پذیر است که این مجموعه در قالب یک شهر مستقل و اختصاص بودجه توسط دولت به شهرستان شیراز ملحق گردد و یا اینکه به عنوان شهر مستقل در همسایگی شیراز معرفی شود .
احساس تبعیض و عدم توزیع امکانات شهری در صورت الحاق این مناطق اولین ضربه به ساکنین است ،چرا که وقتی یک فرد خود را در فضای روستایی قرار داده و انتظارات خود را تنظیم کرده است ناگهان با یک امضا خود را شهروند شیراز می بیند و انتظاراتی که برآورده نخواهد شد و این شروع احساس سرخوردگی و تبعیض خواهد شد .
از سویی با یک محاسبه سرانگشتی برای طراحی ،بهسازی ،زیر ساخت و همه امکانات شهری مورد نیاز اعدادی نجومی را بر گرده شیراز خواهد گذاشت که بنظر می رسد هرگز در توان دولت و شهرداری نخواهد بود
نگارنده بنای موافقت یا مخالفت نداشته و صرفا با طرح موضوع و اشاره به زوایای مختلف الحاق از خوانندگان صاحب نظر در خواست می نمایم هر یک به سهم خود در تبیین و مشاوره به دولتی ها برای دقت در الحاق گام بردارند .
انتهای پیام/
- نویسنده : دکتر ابراهیم عباسی
