اگر شیراز در مجلس دهم نماینده نداشت، چه چیزی را از دست میداد؟

بررسی عملکرد نمایندگان مجلس دهم فصل و فرصت جداگانه ای میطلبد و حتما باید به این ابهام پاسخ داده شود که آیا مجلس دهم مظلوم واقع شده است و حرف رئیس مجلس در روز پایانی کار این مجلس صحت داشته یا خیر؟

قصد دارم که عملکرد کلی نمایندگان مجلس دهم در کلان شهر شیراز، سومین حرم اهل بیت را به بررسی بگذارم و اینکه آیا این نمایندگان در تراز شهر مقدس شیراز بوده اند یا خیر؟

در وهله نخست در بحث مبارزه با فساد، عملکرد آنها قابل تامل است، به طور مثال در طرح «اعاده اموال نامشروع مسئولان» نام و امضای هیچیک از نمایندگان شیراز دیده نشد. این مهم بیانگر این نکته بود که منتخبین مجلس دهم در شیراز اراده ای مبنی بر مبارزه با فساد را نداشتند و برخی شایعات مبنی بر ارتباط با مفسدین اقتصادی را که میتواند از دلایل ردصلاحیت نمایندگان و یا عدم کاندیداتوری آنان باشد را تقویت می بخشد.

مساله مهم دیگر اینکه در بحث همسویی و دخالت در عزل و نصب مدیران هم جناح خود و ورود در امور غیر مرتبط با وظایف نمایندگی، نمایندگان شیراز بیشترین تلاش را نمودند و با فشارهای زیاد به دستگاه اجرایی، باجگیری های متعددی از دولت کردند که این مساله با اصل وظیفه نظارت بر حُسن انجام قانون و تلاش برای حرکت صحیح دستگاه اجرایی مغایرت دارد و این مساله در اذهان متبادر میگردد که نمایندگان به دنبال افزایش نفوذ خود در عمده حوزه ها بوده اند.

بحث مهم دیگر پاسخگویی نمایندگان شهرستان شیراز به موکلین خود است، که ضعف اطلاع رسانی و عدم پاسخگویی در لایه های مختلف به چشم میخورد و این ناشی از عدم باور به ولی نعمت بودن مردم است.

گویی آنها فقط شعار مردم گرایی را برای انتخابات نیاز داشتند و پس از گذر از این مرحله، مسئولیت پذیری در برابر مردم نداشته و این مصداق استفاده ابزاری از آراء مردم می باشد.

 نگاه اجمالی به مصاحبه ها و نطق های این وکلا در دوره چهار ساله، به سادگی مشخص میکند که این نمایندگان در جاهایی که از آنها پرسش میشده خود را در جایگاه پاسخگویی نمیدیدند و با انتقاد متقابل سعی در فرار از بار مسئولیت خود داشته اند گویی که مردم باید به آنها پاسخ میدادند.

در بحث اقتصادی و در حوزه بهبود کسب و کار، اشتغال زایی، مقابله با رکود صنایع بزرگ و کوچک در استان، بهبود وضعیت معیشتی و دیگر مشکلاتی که مردم با آنها سر و کار دارند نیز حرکت خاص و قابل دفاعی از نمایندگان شیراز دیده نشده است.

در خصوص جایگاه نمایندگی و وظایف قانونی آنها، مطابق عملکردشان، این سوال مطرح میشود که نمایندگان شیراز خود را وکلای مردم میدانستند یا وکلای دولت؟ بایستی برای بهبود وضعیت مردم بالاخص حوزه انتخابیه خود قدم برمیداشتند یا جاده صاف کن دولت می بودند و مردم نماینده مجلس شورای اسلامی را انتخاب کرده بودند یا نمایندگان دولت؟

خود این وکلا به این مساله نگاه جناحی مهر تایید زدند و به آن انتقاد هم داشتند اما در صدد رفع این مساله بر نیامدند و تا پایان کار با این سیاق ادامه دادند.

در خصوص مسائلی چون انفعال نمایندگان در بحث سیل شیراز، سلفی حقارت، مساله بنزین، کرونا و … مباحث زیادی وجود دارد که از بیان آن در این یادداشت خودداری کرده و فقط به این جمله بسنده میکنم که تکلیف “عمل نکرده‌ها” چه میشود؟

ناتوانی ها و فرصت سوزی ها در این چهار سال، در سایه بی توجهی ها و ناکارآمدی ها چه ضربه هایی به پیکره پیشرفت و توسعه استان زده است.

اما اینک سوال اصلی اینجا است که این نمایندگان ظلم کرده اند یا مظلوم واقع شده اند؟ آیا باید محکوم شوند یا باید از آنها تقدیر کرد؟

قضاوت را باید به مردم و تاریخ واگذار کرد.

*دکتر جعفر طاهری؛ فعال سیاسی و اجتماعی